[WHO SENT THE SCISSORS,]

by Maya Sarishvili
translated by Timothy Kercher, Nena Giorgadze, and Ani Kopaliani

 

 

Who sent the scissors,                                                
the gigantic scissors to my feet?
They open and close with a bone-chilling screech.
I guess, in place of ankles I have balloons.
Instead of being subdued, no doubt,
I’m going to cut myself down,                                  
I’m going to overturn the streets and city squares.    
Perhaps this is a means of sleeping.
My neck is turning round like a carrousel’s axis                    
as a child holds onto each one of my hairs.                           
This drawn-out dizziness burns.  
And where children are laughing,
coal-like wolves are lying in wait,
those unmoving blood clots—
asleep, hiding the injuries,
and something impossible to count
keeps falling down from above—
I’m left behind by the seconds, unable to keep score.
With every new line I cease to exist…
It’s getting harder to restrain the finger
that points out the day.

[ვინ მომიგზავნა უშველებელი მაკრატელი ტერფებთან?]

ვინ მომიგზავნა უშველებელი მაკრატელი ტერფებთან?
ბოლომდის იხსნება
და იხურება საზარელი ჭახანით.
მგონი, კოჭების ადგილას საჰაერო ბუშტებია
და ვშიშობ, მორჯულების ნაცვლად,
ამოვყირავდები,
ქუჩებსაც და სკვერებსაც ამოვაპირქვავებ.
იქნებ, ეს ძილია ასეთი.
კარუსელის ღერძივით ბრუნავს კისერი.
თმის თითო ღერზე - თითო ბავშვი მეჭიდება.
ხანგრძლივი ცხელი თავბრუ...
და იქ, ბავშვების სიცილის ხმა სადაც ერთდება,
ნაკვერჩხლებივით მგლები, როგორც კოლტები,
უძრავად წვანან -
სძინავთ, ამათითაა ჭრილობა პირმოკრული.
კვლავ უთვალავი რამ ცვივა შეუჩერებლად მაღლიდან.
ვეღარ ვასწრებ დავახარისხო.
სტრიქონ-სტრიქონ ვეღარ ვარსებობ.
არ კონტროლდება თითი _
დღეების ქვეშ გაყოლებული...

 

 

Return to table of contents here.